«قوموا عَنّي» ! به پا خيزيد و برويد. [1] اين وصيّت، نوشته نشد ؛ امّا براى بسيارى روشن بود و هست كه محتواى آن ، چه بود و چرا نوشته نشد. بى گمان، محتواى وصيّت، تأكيد بر همان چيزى بود كه در غدير ابلاغ شد : تأكيد بر ولايت و آينده امّت . نكات زير، شاهد اين ادّعايند : 1 . پيامبر خدا بارهاى بار از «لزوم تمسّك به ثقلين» سخن گفته و آن را عامل «جلوگيرى از گم راهى» دانسته بود. در اين وصيّت نيز پيامبر صلى الله عليه و آله بدان ويژگى تصريح كرده است : «نوشته اى كه هرگز گم راه نشويد». 2 . بايد تأمّل و بررسى كرد كه نگاشتن چه چيزى مى توانست آن همه عكس العمل بيافريند، چندان كه بر پيامبر خدا اهانت روا شود . چه چيز بجز «رهبرى» مى توانست تا بدان حد ، مخالفت بيافريند و غوغا ايجاد كند، بدان سان كه پيامبر صلى الله عليه و آله با سوز و گداز بگويد : «برخيزيد و از كنار من دور شويد». 3 . ابن عبّاس ـ كه هماره با تأسّف شديد و گاه با گريه و اشكِ چشم، از آن روز (روز پنج شنبه) ياد مى كرد ـ مى گويد : پيامبر صلى الله عليه و آله پس از آن همه غوغا ـ كه هرگز شايسته محضر ايشان نبود ـ فرمود: «به سه چيز ، سفارش مى كنم : مشركان را از جزيرة العرب بيرون برانيد و نمايندگان را بپذيريد، همان گونه كه من مى پذيرفتم ، و...» . ابن ابى نجيح كه اين روايت را از سعيد بن جُبير نقل مى كند، مى گويد: و سعيد ، در گفتن سومى سكوت كرد . نمى دانم از سرِ عمد ، ساكت شد و يا آن