نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 994
اطلاق مصدر بر مفعول
اطلاق مصدر بر مفعول
(ذکر صيغه مصدر و اراده اسم مفعول؛ از
اقسام مجاز لغوى)
مثال:
1.(... وَلاَ يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ...)((بقره// 255) . در اين آيه )«علمه» به معناى «معلومه» آمده است.
2.((لَقَدْ جِئْتُمْ شَيْئًا إِدًّاً)تَكَادُ السَّمَاوَاتُ يَتَفَطَّرْنَ مِنْهُ وَتَنشَقُّ
الْأَرْضُ وَتَخِرُّ الْجِبَالُ هَدًّا) ؛ واقعا چيز زشتى را [بر زبان] آورديد.
چيزى نمانده است كه آسمانها از اين [سخن] بشكافند و زمين چاك خورد و كوهها به شدت فرو
ريزند (مريم// 89 و90) .
در اين آيه، «هِدّاً» مصدر است که به معناى اسم مفعول (مهدوده) آمده است.
[1]زركشي ، محمد بن بهادر ، 745 - 794ق;البرهان
فى علوم القرآن(باحاشيه);جلد2;صفحه 287
[2]سيوطي ، عبد الرحمان بن ابي بكر ،
849 - 911ق.;الاتقان فى علوم القرآن;جلد3;صفحه 128
نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 994