اراده حصر

اراده حصر

(فهماندن حصر و اختصاص از طريق تقسيم لفظى بر لفظ ديگر)

يکى از اسباب تقديم و تأخير، «اراده حصر» است؛ يعنى گوينده براى افاده حصر و اختصاص، گاهى لفظى را بر لفظ ديگر مقدم مى‌کند؛ مانند مقدم کردن معمول بر عامل؛ خواه معمول مفعول باشد يا ظرف يا مجرور؛ مانند:

1.((إِيَّاكَ نَعْبُدُ وإِيَّاكَ نَسْتَعِينُ))(فاتحه// 5) ؛ يعنى «نخصک بالعبادة و الاستعانة».

2.((لإِلَى الله تُحْشَرُونَ...))(آل‌عمران// 158) ؛ يعنى «الى الله لا الى غيره».

3.((... لِّتَكُونُواْ شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا...))(بقره// 143) . تقديم «عليکم» براى افاده اختصاص شهادت پيامبر (ص) بر آنان است.