ادات تضجّر و تكرّه

ادات تضجّر

(ادات تضجّر و تكرّه)

(ادات بيانگر کراهت از چيزى)

قرآن‌پژوهان و علماى ادب عربى کلمه «أُفّ» را از «ادوات تضجر» مي‌دانند و مى‌گويند کلمه‌اى است که در حال تضجر و مکروه و ناپسند دانستن چيزى به کار مى‌رود؛ مانند:((فَلاَ تَقُل لَّهُمَآ أُفٍّ)…)((اسراء// 23) . )

درباره معنا و ساختار ادبى واژه «أُفّ» اختلاف است. ابوالبقاء در اين زمينه دو قول نقل کرده است:

1. اسم فعل امر، به معناى «کُفَّ» (نگه دار) و «اترک» (ترک کن) است؛

2. اسم فعل ماضى است؛ يعنى ناپسند دانستم و منضجر شدم.

برخى گفته‌اند اسم فعل و به معناى مضارع است. عزيزى در غريب گفته است که معناى «أُفّ»، «بئساً لکم» (بدا به حالتان) است.