نعمت (قرآن)

نعمت (قرآن)

(يکى از اوصاف قرآن)

«نعمت» در لغت يعنى آن‌چه خدا به انسان داده است. خداوند در آيه 11 سوره ضحى مى‌فرمايد:((وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ) . )

برخى از مفسران گفته‌اند مراد از نعمت در آيه فوق، چيزهايى است که خداوند به بشر ارزانى داشته است؛ چه نعمت‌هاى ظاهرى و چه نعمت‌هاى معنوى. انسان بايد براى نعمت‌هاى ظاهرى و معنوي، زبان شکر و سپاس داشته باشد و در عمل، بذل و بخشش و انفاق کند.

برخى ديگر از مفسّران گفته‌اند مراد از نعمت، تنها نعمت معنوى؛ يعنى قرآن و نبوت است که پيامبر اسلام (ص) موظف به ابلاغ و اظهار و بازگو کردن آن بود. بنابراين نظر، از آيه 11 سوره ضحى استفاده مى‌شود که «نعمت» يکى از نام‌ها و صفات قرآن کريم است.