نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 4638
موعظه (قرآن)
موعظه (قرآن)
(يکى از اوصاف قرآن)
«موعظه» از «وعظ» به معناى پند و اندرز، تذکر و يادآورى سخنى که با خير
و خوبى همراه باشد و موجب رقت و نرمى دل شود و نيز به معناى واداشتن به کارى آمده است
که با بيم دادن همراه باشد؛ به عبارت ديگر، هرگونه اندرزى که در مخاطب اثر بگذارد و
او را از بدىها بترساند يا قلب او را متوجه نيکىها گرداند، وعظ و موعظه ناميده مىشود.
«موعظه» يکى از اسامى و صفات قرآن است:((يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْكُم مَّوْعِظَةٌ
مِّن رَّبِّكُمْ) ؛ «اى مردم! اندرزى از سوى پروردگارتان براى شما آمده است» (يونس//
57) )
در اين آيه و آيات 138سوره آلعمران، 34 سوره نور و 120 سوره هود، لفظ
«موعظه» بهکار رفته است.
قرآن، نصيحت و پندى است براى انسان و او را از سرکشى و طغيان و تمرد و
عصيان بازمىدارد و به سوى خدا و پذيرش حق مايل مىسازد و مانند طبيب است که بيمار
را از آنچه که برايش مضرّ است نهى مىکند و هرچه را که براى وى شفا بخش است تجويز
مىکند، و همين ويژگى سبب نامگذارى قرآن به «موعظه» است.
[1]زركشي ، محمد بن بهادر ، 745 - 794ق;البرهان
فى علوم القرآن(باحاشيه);جلد1;صفحه 273
[2]سخاوي ، علي بن محمد ، 558-643ق.;جمال
القراء و كمال الاقراء;جلد1;صفحه 175
[3]ابن منظور ، محمد بن مكرم ، 630 -
711ق.;لسان العرب;جلد15;صفحه 345
[4]راغب اصفهاني ، حسين بن محمد ، - 502ق;المفردات
فى غريب القرآن;صفحه 549
[5]مصباح ، محمد تقي ، 1313 -;قرآن شناسى;جلد1;صفحه
50
[6]ابو الفتوح رازي ، حسين بن علي ، 470؟-554؟ق.;هفده
گفتاردرعلوم قرآن;صفحه 30
[7]سيوطي ، عبد الرحمان بن ابي بكر ،
849 - 911ق.;الاتقان فى علوم القرآن;جلد1;صفحه 178
[8]راميار ، محمود ، 1301 - 1363;تاريخ قرآن;صفحه
32
نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 4638