موعظه (قرآن)

موعظه (قرآن)

(يکى از اوصاف قرآن)

«موعظه» از «وعظ» به معناى پند و اندرز، تذکر و يادآورى سخنى که با خير و خوبى همراه باشد و موجب رقت و نرمى دل شود و نيز به معناى واداشتن به کارى آمده است که با بيم دادن همراه باشد؛ به عبارت ديگر، هرگونه اندرزى که در مخاطب اثر بگذارد و او را از بدى‌ها بترساند يا قلب او را متوجه نيکى‌ها گرداند، وعظ و موعظه ناميده مى‌شود.

«موعظه» يکى از اسامى و صفات قرآن است:((يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ) ‌؛ «اى مردم! اندرزى از سوى پروردگارتان براى شما آمده است» (يونس// 57) )

در اين آيه و آيات 138سوره آل‌عمران، 34 سوره نور و 120 سوره هود، لفظ «موعظه» به‌کار رفته است.

قرآن، نصيحت و پندى است براى انسان و او را از سرکشى و طغيان و تمرد و عصيان بازمى‌دارد و به سوى خدا و پذيرش حق مايل مى‌سازد و مانند طبيب است که بيمار را از آن‌چه که برايش مضرّ است نهى مى‌کند و هرچه را که براى وى شفا بخش است تجويز مى‌کند، و همين ويژگى سبب نامگذارى قرآن به «موعظه» است.