مفسّران قرن ششم

مفسّران قرن ششم

(مفسّران شيعه و اهل‌سنّت در قرن ششم هجرى قمرى)

برخى از مفسّران قرن ششم عبارتند از:

1. ابوالقاسم حسين بن محمد بن مفصل، معروف به راغب اصفهانى (م 500 يا 502 ق) از مشاهير علماى اماميه و صاحب کتاب جامع التفسير (جامع التفاسير) و المفردات فى غريب القرآن. وى اهل اصفهان بوده و در بغداد تحصيل کرده است؛

2. ابوزکريا يحيى بن على تبريزي، معروف به خطيب تبريزي، از اعلام قرن پنجم هجرى (م 502 ق) که در زمينه قرآن دو اثر معروف از خود به يادگار گذاشته است. يکى در توضيحات فلسفى و محتوايى قرآن به نام تفسيرالقرآن؛ ديگرى در اِعراب به نام إعراب القرآن؛

3. ابوالقاسم برهان‌الدين محمود بن حمزة بن مضر؛ معروف به تاج‌القرّاء (م 531 ق) از بزرگان و مفسّران شيعه و صاحب تفسير غرائب التفسير؛

4. على بن حسين بن على ضرير اصفهاني، معروف به جامع‌العلوم (زنده تا سال 535 ق) صاحب تفسير جامع‌العلوم؛

5. امين‌الاسلام طبرسى (م 548 ق) از بزرگان تفسير نزد اماميه و صاحب تفسير شريف مجمع البيان؛

6. تاج‌الدين ابوالفتح محمد بن عبدالکريم شهرستاني، ملقب به داعى‌الدعاة (م 548 ق) صاحب تفسير مفاتيح‌الأسرار و مصابيح‌الأبرار؛

7. ابوالفتح جمال‌الدين حسين معروف به ابوالفتوح رازى (م 554 ق) صاحب تفسير روض‌الجنان و روح‌الجنان؛

8. ابوالحسن على بن ابى‌القاسم زيد بيهقى (م 565ق) معروف به فريد خراسان و صاحب تفسير أسئلة‌القرآن؛

9. ابوالحارث برهان‌الدين محمد بن ابى‌الخير على بن ابى‌سليمان ظفر حمدانى از اَعلام اواخر قرن ششم هجرى و صاحب تفسير مفاتيح التفسير.

از مفسّران اهل‌سنّت در قرن ششم نيز مى‌توان به جارالله زمخشرى (م 538 ق) صاحب تفسير الکشاف عن حقائق غوامض التنزيل و عيون الاقاويل فى وجوه التأويل، محمد بن عبدالحق بن عطيه (م 542 ق) صاحب تفسير المحرّر الوجيز فى تفسير الکتاب العزيز، و عبدالرحمان بن على جوزى (597 ق) صاحب تفسير زادالمسير فى علم التفسير معروف به «تفسير ابن جوزي»، اشاره کرد.

نيز ر.ک: تفاسير قرن ششم قمرى.