مفسّران قرن دوازدهم

مفسّران قرن دوازدهم

(مفسّران شيعه و اهل‌سنّت در قرن دوازدهم هجرى قمرى)

برخى از مفسّران شيعه قرن دوازدهم هجرى عبارتند از:

1. محمد شريف فرزند ابورضا ديلمانى (زنده در سال 1100 ق) صاحب تفسير آية‌النور؛

2. فرج‌الله فرزند محمد حويزى حايري، از علماى شيعى (م 1100ق) و صاحب کتاب التفسير (تفسير حويزي) ؛

3. سيد هاشم بحرانى (م 1107ق) صاحب تفسير البرهان فى تفسير القرآن؛

4. ميرزا محمد تنکابنى (م 1124ق) از حکما و مجتهدان اصولى و صاحب حاشيه بر زبدة‌البيان فى تفسير أحکام‌القرآن؛

5. مير محمدابراهيم فرزند ميرمحمد معصوم تبريزى (م 1149ق) صاحب تحصيل الاطمينان فى مطالب زبدة‌البيان؛

6. ابوالرياض ابراهيم فرزند على بن حسن بلادى بحراني، از علماى شيعه و صاحب تفسير الاقتباس و التضمين من کتاب الله المبين؛

7. شيخ احمد فرزند شيخ اسماعيل (م 1151ق) از فقهاى اماميه و صاحب تفسير قلائد الدرر فى بيان آيات الأحکام بالأثر؛

8. مير سيد صدرالدين محمد (م 1154ق) صاحب تفسير مدرّسي؛

9. ملاّ رفيع‌الدين فرزند فرج خراسانى معروف به ملاّ رفيعا صاحب تفسير معروف به تفسير ملاّرفيعا؛

10. سيد عزالدين محمد امام البدر (م 1182ق) فرزند سيد اسماعيل کحلانى صنعانى معروف به الامير، از علماى زيديه و صاحب تفسير کحلاني.

از مفسّران اهل‌سنّت در قرن دوازدهم نيز مى‌توان به اسماعيل حقى بروسى (م 1117 ق) صاحب تفسير روح البيان، احمد بن ابى‌سعيد ملاجيون (م 1130ق) صاحب التفسيرات‌الأحمدية فى بيان الآيات الشرعية، و سليمان بن عمر عجيلى مصرى معروف به الجمل (م 1196ق) صاحب تفسير الفتوحات الالهيّة بتوضيح تفسير الجلالَين للدقائق الخفيّة اشاره کرد.

نيز ر.ک: تفاسير قرن دوازدهم قمرى.