مفسّران عرفاني

مفسّران عرفاني

(مفسّران با گرايش به مباحث عرفانى)

روش تفسير عرفانى، سرلوحه کار شمارى از مفسران قرارگرفته است. اسامى تعدادى از آنان به اين شرح است:

1. سلطان‌محمد بن حيدرمحمد بن سلطان‌محمد جنابزى (1251 - 1327ق) از مفسّران صوفى مسلک شيعه و از اهالى گناباد خراسان که در بيدخت از روستاهاى گناباد مدفون است. تفسير وى به نام بيان‌السعادة فى مقامات العبادة شهرت دارد.

2. ابوبکر محمد بن على بن محمد، معروف به محيى‌الدين بن عربى (560 - 638ق) از دانشمندان مالکى مذهب، آثار متعددى از وى به يادگار مانده است. اثر تفسيرى وى رحمة من الرحمن فى تفسير و إشارات القرآن نام دارد. اين تفسير از آثار و تأليفات ابن‌عربى گردآورى شده و در واقع تفسير ملاّ عبدالرزاق کاشانى است.

3. ابوالفضل رشيدالدين احمد بن ابى‌سعد ميبدى (م 530 ق) از دانشمندان شافعى مذهب، و اهل «ميبد» يزد و صاحب تفسير کشف‌الأسرار و عدّة‌الأبرار معروف به «تفسير خواجه عبدالله انصاري» است. مؤلّف، سخنانى را که استادش خواجه عبدالله در تفسير قرآن مجيد از ديدگاه عارفان گفته، اساس تفسير خود قرار داده است.

4. بانو سيده نصرت بنت محمدعلى امين، معروف به بانوى اصفهانى (1313 - 1403ق) از معدود بانوان مفسّر قرآن و از دانشمندان شيعه اماميه است. تفسير ايشان به مخزن‌العرفان فى تفسير القرآن شهرت دارد.

5. ابوالقاسم عبدالکريم بن هوازن قشيرى نيشابورى (376 - 465 ق) شافعى مذهب که تفسير وى لطائف‌الاشارات نام دارد.

نيز ر.ک: تفاسير عرفاني.