مفسّران طبقه هفتم

مفسّران طبقه هفتم

(مفسّران شيعى طبقه هفتم)

نهضت علمى شيعه که از قرن هفتم و هشتم هجرى آغاز شده بود، در قرن يازدهم به اوج خود رسيد و زمينه تحول زيربنايى در تفسير را پديد آورد. مفسران اين طبقه، شخصيت‌هاى مشهور و بزرگى هستند؛ همچون:

1. سيد حيدر آملى (م بعد از 878 ق)، صاحب کتاب جامع‌الأسرار؛

2. ملاّمحسن فيض کاشانى (م 1091 ق) مؤلف تفسير صافي؛

3. ملاّصدرا (م 1050ق) نويسنده أسرار الآيات؛

4. سيد هاشم بحرانى (م 1107ق) مؤلف تفسير البرهان فى تفسير القرآن؛

5. شيخ عبدعلى حويزى شيرازى (م 1112 ق) نگارنده تفسير نورالثقلين؛

6. بهاءالدين شريف لاهيجى (زنده تا 1088ق) صاحب تفسير لاهيجي؛

7. سيد عبدالله شُبّر (م 1242ق) صاحب کتاب تفسير شُبّر؛

8. مولى محمدرضا بن عبدالحسين نصيرى طوسى (زنده تا سال 1073 ق)، مؤلف تفسير الأئمّة لهداية‌الأُمّة؛

9. ميرزا ابراهيم صدر شيرازى (م 1007ق) نويسنده عروة‌الوثقي؛

10. قاضى محمد ابراهيم (م 1160ق) مؤلف تفسيرالقرآن.

براى مفسّران اهل‌سنّت در تقسيم‌بندى علامه طباطبايى (ره) بيش از شش طبقه ذکر نشده است.