مفسّران اشاري

مفسّران اشاري

(مفسّران با گرايش به تفسير اشارى)

برخى از مفسّران اشارى عبارتند از:

1. سيد محمد بن سيد على حسينى نجفى همدانى (عربزاده) (1322-1418ق) از فقها و مفسران بنام اماميه و صاحب تفسير فارسى به نام انوار درخشان در تفسير قرآن (الأنوار الساطعة فى تفسير القرآن) ؛

2. عبدالقادر ملّاحويش آل‌غازى العانى (م1355ق) صاحب تفسير بيان المعاني؛

3. ملاصدرا معروف به صدرالمتألهين از مفسّران بزرگ اماميه (979 - 1050 ق) صاحب تفسير القرآن الکريم؛

4. محمد ثناءالله عثمانى مظهرى از علماى حنفى مذهب (1143- 1225ق) صاحب تفسير المظهري؛

5. سيد محمود آلوسى بغدادى (1217 - 1270ق) از مفسّران حنفى مذهب و صاحب روح المعانى فى تفسير القرآن العظيم و السبع المثاني؛

6. محمدعلى بازورى صاحب کتاب تفسير الغيب و الشهادة من خلال القرآن، از علماى معاصر اماميه و اهل لبنان که به فلسفه و عرفان تمايل داشته است. اين تفسير، سال 1407ق تأليف شده و توسط انتشارات دار القارئ بيروت منتشر شده است؛

7. نعمت‌الله بن محمود نخجوانى (م 920 ق) صوفى مذهب و معروف به شيخ علوان يا شيخ بابا نعمت‌الله، صاحب الفواتح الإلهيّة و المفاتح الغيبيّة؛

8. ابوالفضل رشيدالدين احمد بن ابى‌سعيد ميبدى از علماى شافعى (متوفاي520 ق) صاحب کتاب کشف الأسرار و عدّة الأبرار (تفسير ميبدي) ؛

9. خانم سيده نصرت امين (1313 - 1403ق) از مفسّران عالى‌قدر شيعه اماميه و صاحب تفسير مخزن العرفان؛

10. آيت الله سيد عبدالأعلى موسوى سبزوارى از علماى اماميه (1328 - 1414ق) صاحب مواهب‌الرحمان فى تفسير القرآن؛

11. ابومحمد سهل بن عبدالله تسترى (متوفاى 383 ق) صاحب تفسير شوشتري؛

12. محمد بن على بن محمد بن احمد بن عبدالله، معروف به محيى‌الدين عربى (560 - 638 ق) ، تفسير ابن عربي به وى منسوب است.

نيز ر.ک: تفاسير اشارى؛ تفسير اشارى.