مفسّران ادبي

مفسّران ادبي

(مفسّران با گرايش به مباحث ادبى)

مفسّران ادبى، تفسير خويش را بر پايه علوم و گرايش‌هاى ادبى بلاغى پايه‌ريزى کرده‌اند. از آن جمله‌اند:

1. ابوالقاسم محمود بن عمر بن احمد، معروف به جارالله زمخشرى (م 538 ق) مؤلف تفسير الکشّاف عن حقائق غوامض التنزيل و عيون الأقاويل فى وجوه التأويل معروف به «تفسير کشّاف»؛

2. فضل بن حسن طبرسى (م 543 ق) از علماى بنام شيعه دوازده امامى و صاحب دو تفسير مجمع‌البيان و جوامع‌الجامع؛

3. ابوحيان محمد بن يوسف بن حيان اندلسى (745 ق) نويسنده تفسير البحرالمحيط؛

4. ابو محمد عبدالحق بن غالب بن عطيه (م 542 ق) نگارنده تفسير المحرّر الوجيز فى تفسير الکتاب العزيز؛

5. ناصرالدين عبدالله بن عمر بيضاوى (م حدود 685 تا 719ق) نويسنده تفسير أنوار التنزيل و أسرار التأويل معروف به «تفسير بيضاوي»؛

6. محمدعلى طه الدرّة الحمصى السوريّ، از علماى اهل‌سنّت و نويسنده تفسيرالقرآن‌الکريم و إعرابه و بيانه.

نيز ر.ک: تفسير ادبى؛ تفاسير ادبى.