مصادر قرائات

ماخذ قرائات

(مصادر قرائات)

(مصادر و منابع حجيّت قرائت‌ها)

قرائت از لحاظ شأن و موقعيت همانند احاديث است و قواعد و ضوابطى دارد. اصطلاح «مأخذ قرائات»- که در کتاب‌هاى علوم قرآنى به «مصادر قرائات» و «منبع قرائت» هم تعبير شده است- ناظر به منشأ و ملاک اعتبار قرائت‌هاي قرآني است. مآخذ و منابعي که اعتبار و حجيت قرائت‌هاى قرآنى به وسيله آنها سنجيده مي‌شود، دو دسته روايات را شامل مي‌شود: دسته‌اي از روايات که قرائت شنيده شده از زبان رسول خدا (ص) و ائمه (ع) را گزارش کرده‌اند، و دسته‌اي که نشان مي‌دهد قرائتي از سوي قاري در حضور رسول خدا (ص) و ائمه (ع) ارائه شده و مخالفتي از سوي آنان ابراز نشده است.

اما مصاحف به تنهايى نمى‌توانستند مأخذ قرائت‌ها باشند؛ زيرا به علت عدم اعراب و اعجام و علل ديگر احتمال قرائت‌هاى مختلف در آن‌ها مى‌رفته، و پس از وضع اعراب و اعجام نيز، خط با همه علاماتش وافى به القاى صوتىِ قرائات صحيح نبوده است.