مدّ صله

مدّ صله

(مدّ حاصل از وقوع «ها» ى ضمير مذکر در آخر کلمه)

«مدّ صله» هنگامى پديد مى‌آمد که «ها»ى ضمير غايب مفرد مذکر، مضموم يا مکسور در آخر کلمه بيايد و قبل و بعد آن نيز حرف متحرک باشد؛ مانند:((انه بعباده خبير))(شوري// 27) که «إنَّهُو بِعبادهِى خبير» خوانده مى‌شود.

حال اگر پس از آن همزه قرار نگيرد، اين حرف مدّ به صورت مدّ قصر خوانده خواهد شد (مانند مثال گذشته) ؛ ولى اگر پس از آن همزه قرار گيرد، اين مدّ به مدّ جايز منفصل تبديل مى‌شود؛ مانند: «يحاوره أنا» و «قالوا أءنا».