مدّ رَوم

مدّ رَوم

(مدّ حاصل از وقف بر کلمه به سکون ناقص و اظهار اندکى از حرکت آن)

سيوطى در کتاب الإتقان بنا بر قول ابو بکر احمدبن حسين بن مهران، مدّهاى قرآن را ده گونه دانسته که از آن جمله، مدّ رَوم است و مقدار آن، يک و نيم الف است.

«رَوْم» در لغت به معناى طلب يا نرمى گوش و در اصطلاح، نطق به بعضى از حرکت موقوفٌ‌عليه است؛ به عبارت ديگر، رَوْم انداختن چهار دانگ حرکت و باقى گذاشتن دو دانگ آن است؛ مانند روم در همزه «أنتم» در «‌ها انتم» که نَه به طور کامل ادا و نه حذف مى‌شود؛ بلکه به صورت نرم و آرام به آن اشاره مى‌شود.