مترجمين قرآن

مترجمان قرآن

(مترجمين قرآن)

اگر ترجمه را چنين معنا کنيم: «انتقال معناى کلام از زبانى به زبان ديگر، به گونه‌اى که جميع معانى و مقاصد منظور در متن اصلى را متضمن باشد؛ به حدى که گويا عين کلام را از لغتى به لغت ديگر منتقل کرده‌اند، با علم به اين که نقل عين کلام از زبانى به زبان ديگر ميسّر نيست»، آن‌گاه مى‌توان واژه «مترجم قرآن» را بر کسى اطلاق کرد که قرآن را از زبان اصلى (يعنى زبان عربى) به يکى ديگر از زبان‌ها با معيارها و شرايط مذکور برگردانده باشد.

بر اين اساس مى‌توان براى مترجم شرايطى را برشمرد:

1. کاملاً به دقايق و نکات هر دو زبان مسلط باشد؛

2. به اسلوب‌ها و ويژگي‌هاي هر دو زبان آگاه باشد؛

3. ترجمه را به جميع معانى اصل و مقاصد مربوط به متن، به نحو مطمئن ايفا کند؛

4. ترجمه را چنان نيکو ادا کند که مستقل و بي‌نياز از متن باشد.

از آغاز انتشار اسلام و عبور آن از سرزمين‌هاى عرب‌زبان به ساير کشورها، نياز به ترجمه قرآن براى تبليغ اسلام و پيروى از آن احساس مى‌شد. صحابه غيرعرب مثل سلمان فارسى، صهيب رومى و بلال‌حبشى گاهى پاره‌اى از مفاهيم قرآن را براى هم‌زبانان خود ترجمه و تفسير مى‌کرده‌اند؛ از اين رو، تاريخ ترجمه قرآن به صدر اسلام برمى‌گردد.

مترجمان قرآن شامل همه کسانى مي‌شود که در کار ترجمه همه يا قسمتى از آيات و سوره‌ها به ساير زبان‌ها مشارکت دارند. اين مترجمان را مى‌توان به لحاظ‌هاى مختلف دسته‌بندى کرد؛ مانند: مترجمان قديم و معاصر؛ مسلمان و غيرمسلمان. همچنين به لحاظ ملّيّت و زبانى که قرآن به آن ترجمه مى‌شود، يا مليت خود مترجمان نيز مى‌توان آن‌ها را تقسيم کرد.

توضيحات درباره هر يک از اين اصناف را مى‌توان ذيل اخص‌هاى اين واژه (مترجمان) يافت.