نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 4055
كنايه
كنايه
(ذکر ملزوم يا لازم، و اراده ديگرى، يا
استعمال لفظ در غير معناى حقيقى، بدون منع از اراده معناى اصلى)
«کنايه» در لغت به معناى پوشيده سخن گفتن و ترک تصريح است و در اصطلاح
به دو مفهوم اطلاق مىشود:
1. ذکر ملزوم و اراده لازم يا ذکر لازم و اراده ملزوم؛
2. استعمال لفظى در غير معناى حقيقى آن؛ چنانچه قرينه مانع از اراده معناى
اصلى نشود (به خلاف مجاز) ؛ مانند «نفس واحدة» در(هُوَ الَّذِى خَلَقَكُم مِّن نَّفْسٍ وَاحِدَةٍ)((اعراف// 189) که کنايه از حضرت آدم (ع) است. )
کنايه از انواع بلاغت و شيوههاى بيان است و فايده آن شيوا ساختن سخن و
تهييج قوه خيال براى اثرگذارى بر شنونده است.
[1]بستاني ، بطرس ، 1898 - 1969;محيط المحيط
قاموس مطول للغة العربية;صفحه 795
[2]معرفت ، محمد هادي ، 1309 -1385.;التمهيد
فى علوم القرآن;جلد5;صفحه 332
[3]باقلاني ، محمد بن طيب ، 338 - 403ق.;اعجازالقرآن;صفحه
98
[4]ابو زهره ، محمد ،1898-1974م.;معجزه بزرگ
,پژوهشى درعلوم قرآن;صفحه 340
[5]زركشي ، محمد بن بهادر ، 745 - 794ق;البرهان
فى علوم القرآن(باحاشيه);جلد2;صفحه 300
[6]حكمت ، علي اصغر ، 1272 -;امثال قرآن
(فصلى ازتاريخ قرآن كريم);صفحه 7
[7]كمالي دزفولي ، علي ، 1292 -;قرآن ثقل
اكبر;صفحه 288
[8]سيوطي ، عبد الرحمان بن ابي بكر ،
849 - 911ق.;الاتقان فى علوم القرآن;جلد3;صفحه (159-163)
نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 4055