آيه جزيه

آيه جزيه

(آيه 5 سوره توبه، در باره جنگ و قتال با مشرکان به دليل پيمان شکنى آنان)

به آيه 5 سوره توبه آيه سيف مى‌گويند:((فَإِذَا انسَلَخَ الأَشْهُرُ الْحُرُمُ فَاقْتُلُواْ الْمُشْرِكِينَ حَيْثُ وَجَدتُّمُوهُمْ وَخُذُوهُمْ وَاحْصُرُوهُمْ وَاقْعُدُواْ لَهُمْ كُلَّ مَرْصَدٍ فَإِن تَابُواْ وَأَقَامُواْ الصَّلاَةَ وَآتَوُاْ الزَّكَاةَ فَخَلُّواْ سَبِيلَهُمْ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ) ؛ )پس چون ماه‌هاى حرام سپرى شد مشركان را هر كجا يافتيد بكشيد و آنان را دستگير كنيد و به محاصره درآوريد و در هر كمينگاهى به كمين آنان بنشينيد پس اگر توبه كردند و نماز برپا داشتند و زكات دادند راه برايشان گشاده گردانيد زيرا خدا آمرزنده مهربان است .

برخى اين آيه را رئيس‌الناسخات نيز ناميده‌اند؛ زيرا آيات متعددى را نسخ کرده است.

آيات 1 تا 28 سوره توبه در سال نهم و قبل از مراسم حج اکبر نازل شد، و در مراسم حج به وسيله امير مؤمنان على (ع) به مردم ابلاغ گرديد. در آيات نخستين اين سوره، قرآن‌کريم تمام پيمان‌ها و قراردادهاى مشرکان را با مسلمانان به طور يک جانبه (بر اثر نقض عهد مکرر مشرکان) ملغى اعلام نمود. سپس به آنان چهار ماه مهلت داد تا در وضع خود و آئين اسلام بينديشند و پس از تمام شدن مدت مقرر بايد دست از آيين بت‌پرستى بکشند يا آماده پيکار گردند. بدين خاطر در آيه پنجم سوره توبه فرمود: هرگاه ماه‌هاى حرام (منظور همان چهار ماه تعيين شده است نه ماه‌هاى حرام مشهور، از ذى‌القعده، ذى‌الحجه، محرم و رجب) به پايان رسيد، مشرکان را هر کجا يافتيد به قتل برسانيد و يا اسير کنيد.

به اين دليل به اين آيه، آيه سيف (جنگ) گفته‌اند. برخى نيز به آيه 29 سوره توبه آيه سيف گفته‌اند.

نيز ر.ک: آيه قتال.