فضيلت تأمل در قرآن

فضيلت تأمل در قرآن

(فضيلت و پاداش تأمل و تدبّر در قرآن)

روايات اسلامى براى تدبّر و تأمّل در قرآن فضايل زيادى برشمرده‌اند. امام صادق (ع) فرمودند: «قرآن مشعل فروزان هدايت و چراغ راه در تاريکى‌ها است». پس بايد براى کسب نور، چشم بصيرت را بگشاييم؛ زيرا تفکر، حيات قلب هر انسان آگاهى است.

همچنين آن حضرت درباره آيه((يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاَوَتِهِ ))(بقره// 121) فرمودند: «حق تلاوت قرآن، تفکر و توقف در هر آيه‌اى است که بهشت و جهنم را مطرح مى‌کند».

آن حضرت در مقام دعا عرضه مى‌داشت: «پروردگارا! عهدنامه خود را منتشر ساختى، پس نگاه مرا در آن، عبادت و قرائتم را تفکر، و تفکرم را موجب عبرت قرار ده. خدايا! قرائتم را بى‌تفکر قرار مده و نظرم را در قرآن توأم با غفلت مگردان»

امام على (ع) فرمودند: «ألا لا خير فى قرائة لا تدبّر فيها؛ آگاه باشيد که تلاوت بدون تفکر خيرى ندارد».

پيامبر اسلام (ص) فرمودند: «واى به حال کسى که آيات الهى را بر زبان آوَرَد؛ ولى در آن‌ها تدبر نکند».

از امام سجاد (ع) نيز نقل شده که آيات قرآن خزينه‌هاى حکمت ربانى است؛ پس درِ خزانه را که مى‌گشايي، بايد در آن نظر کنى و با تفکر، جواهر معانى و حکمت‌ها را بيرون آوري.

از روايات اسلامى به خوبى به دست مى‌آيد زياد خواندن قرآن در قياس با خوب خواندن و تدبّر و انديشيدن در آن، فضيلت کمتري دارد.

امام رضا (ع) در حديثى به نقل از جد بزرگوارش درباره آيه((فَاقْرَؤُوا مَا تَيَسَّرَ مِنْهُ))(مزمل// 20) فرمودند: «ما تيسّر منه لکم فيه خشوع القلب و صفاء السّرّ؛ آن مقدار [قرآن] بخوانيد که در آن خشوع قلب و صفاى باطن و نشاط روحانى و معنوى باشد».