عطف

عطف

(يکى از انواع توابع نحوى؛ از اسلوب‌هاي ادبي قرآن)

«توابع» کلماتى هستند که در اِعراب استقلال ندارند؛ بلکه اِعراب آن‌ها تابع اِعراب کلمه ديگرى است که آن را متبوع مى‌گويند.

«عطف» يکى از توابع است که از متبوعش پيروى مى‌کند؛ و بر دو قسم است: عطف به حروف و عطف بيان.

عطف به حروف يا عطف نَسَق، تابعى است که به کمک حروف عطف با معطوف‌عليه رابطه برقرار مى‌کند؛ به ديگر سخن، تابعي است که برخي حروف ميان آن و متبوعش فاصله مي‌شوند؛ مانند: عطف «ابراهيم» بر «نوح» با حرف «واو» در آيه:((وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا وَإِبْرَاهِيمَ) ؛ «به راستى نوح و ابراهيم را به رسالت فرستاديم» (حديد// 26) . )

در يک تقسيم، عطف نَسَق برسه قسم است: عطف بر لفظ؛ عطف بر محل؛ عطف توهم.

و نيز عطف خاص بر عام، عطف عام بر خاص، و عطف احد مترادفين، از ديگر انواع عطف به‌شمار مى‌آيند.

نيز ر.ک: قواعد عطف، عطف بيان.