ظاهر قرآن

ظاهر قرآن

(معناى آشکار آيات قرآن)

ظاهر يا ظهر قرآن، در مقابل باطن يا بطن قرآن است. اين دو اصطلاح در روايات با صراحت ذکر شده‌اند.

پيامبر اکرم (ص) فرمودند: «ما نَزَلَ مِن القرآن مِن آيةٍ إلّا و لها ظَهرٌ و بَطنٌ». و نيز فرمود: «إنّ للقرآن ظهراً و بطناً و لبطنه بطناً إلى سبعة أبطن».

منظور از ظاهر قرآن، معنايى است که هر آشناى به لغت عرب بى‌درنگ آن را مى‌فهمد. البته ظاهر در صورتى حجت است که قرينه عقلى يا نقلى معتبر بر خلاف آن نباشد؛ مانند:((وَالسَّارِقُ وَالسَّارِقَةُ فَاقْطَعُواْ أَيْدِيَهُمَا) ؛ )«و مرد و زن دزد دستشان را جدا کنيد» (مائده// 38) . از کلمه «فاقطعوا» دو احتمال به ذهن مى‌آيد: 1. جدا ساختن دست؛ 2. مجروح کردن آن. ولى چون احتمال اول رحجان دارد، گفته‌اند آيه در معناى قطع، ظاهر است.

نيز ر.ک: باطن قرآن.