طبقه مفسران عامه عصر تدوين

طبقه مفسران عامه عصر تدوين

(مفسران ميانه قرن دوم هجرى از نظر اهل‌سنّت)

با توجه به اين‌که عصر تدوين را معمولاً اواخر عهد بنى‌اميه و ابتداى عهد بنى‌عباس (133 ق) دانسته‌اند، طبقه مفسران عامه عصر تدوين کسانى هستند که علامه طباطبايى (ره) آن‌ها را درطبقه چهارمِ تقسيم‌بندى خويش ذکر کرده است. مراغى در مقدمه تفسير خود (ج 1، ص 6-10) اين افراد را در طبقه سوم قرار داده است.

مشهورترين مفسران اين طبقه عبارتند از:

1. يزيد بن هارون سلمى (م 117ق) ؛

2. شعبة بن حجاج (م 160ق) ؛

3. وکيع بن جراح (م 197ق) ؛

4. سفيان بن عيينه (م 198ق) ؛

5. روح بن عباده بصرى (م 205ق) ؛

6. عبدالرزاق بن همام (م 211ق) ؛

7. آدم بن ابى‌اياس (م 220ق) ؛

8. عبد بن حميد (م 249ق) ؛

تأليفات تفسيرى اين افراد به صورت مستقل نبود؛ بلکه روايات تفسيرى را به عنوان بخشى از ابواب حديث و ضمن تأليفات حديثى گردآورى مى‌کردند.

نيز ر.ک: طبقات مفسران اهل‌سنت.