نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 3278
صفت نَبْر
صفت نَبْر
(ادا شدن حرف با شدت، سنگينى و بلندي؛
از صفات فرعى حروف)
«نَبر» يعنى بلند کردن صدا پس از پستى آن. «نبر» از نظر تجويد، يکى از
صفات فرعى يا غيرمتضاد و عارضى حروف است که در آن، حرف هنگام تلفظ با شدّت، سنگينى
و بلندى ادا مىشود.
به همزه که اين صفت را دارد، «حرف منبور» گويند که منظور تيزى و بلندى
صدا است که در حرف همزه وجود دارد و بعضىها آن را تسهيل مىکنند؛ يعنى بينابين مىخوانند؛
نه همزه تمام و نه اَلِف تمام.
برخى مىگويند «همزه» را از آن رو «حرف منبور» گفتهاند که نبر به معناى
بلندى، و همزه بلندترين حروف است در صورت، و در مقام ادا به بلندى و پهنى ميل مىکند.
پس بهمنظور تخفيف، به تسهيل قرائت مىکنند؛ مانند: يشاء، أنباء و أنبئهم.
نيز ر.ک: حرف منبور.
[1]جمعي از محققان;مجله مبين;صفحه 875
[2]خرمشاهي ، بهاء الدين ، 1324 -;دانش نامه
قرآن وقرآن پژوهى;صفحه 2
[3]بيگلري ، حسن;سرالبيان فى علوم القرآن;صفحه
174
[4]فاضل گروسي ، عبد الحسين ، - 1324;تجويداستدلالى;صفحه
(145-147)
[5]داني ، عثمان بن سعيد ، 371 - 444ق.;التحديدفى
الاتقان والتجويد;صفحه 120
[6]حمد،غانم قدوري;الدراسات الصوتية عندعلماءالتجويد;صفحه
324
[7]بستاني ، بطرس ، 1898 - 1969;محيط المحيط
قاموس مطول للغة العربية;صفحه 875
نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 3278