سوره لُمزه

سوره هُمَزه

(سوره لُمزه)

(يکصد و چهارمين سوره قرآن)

«هُمَزَه» صيغه مبالغه از ريشه «همز» به معناى عيب‌جويى و سخن‌چينى است. «لُمَزَه» نيز صيغه مبالغه از ريشه «لمز» به معناى مسخره و غيبت‌کردن است. چون اين سوره با همين دو واژه «همزة» و «لمزة» و با تهديد و هشدار به عيب‌جويان، غيبت‌کنندگان، مسخره‌گران و سخن‌چينان آغاز شده، به نام «همزة» و «لمزة» نامگذارى شده است.

اين سوره تهديد شديدى است به كسانى كه عاشق جمع مالند، و مى‌خواهند با مال بيش تر خود بر سر و گردن مردم سوار شوند، و بر آنان كبريايى بفروشند، و به همين جهت از مردم عيب‌هايى مى‌گيرند كه عيب نيست.

ويژگي‌هاى سوره همزه:

1. نُه آيه، 33 کلمه 130 يا 134 حرف دارد.

2. در ترتيب نزول، سى و دومين و در کتاب خدا يکصد و چهارمين سوره است.

3. پس از سوره قيامت و پيش از سوره مرسلات در مکه و پيش از هجرت نازل شد و هيچ آيه مدنى ندارد.

4. از نظر کمّيّت از سوره‌هاى مفصل و از نوع قصار آن شمرده شده است.

5. گفته‌اند در اين سوره نسخى نيست.

مطالب سوره:

1. هشدار و توبيخ عيب‌جويان، سخن‌چينان، غيبت‌کنندگان و مسخره‌گران؛

2. هشدار و تهديد به ثروت‌اندوزان و محتکران.