سوره قارعه

سوره قارعه

(يکصد و يکمين سوره قرآن)

«قارعه» به معناى کوبنده و از نام‌هاى قيامت است که در سه آيه اول آمده است؛ به همين جهت براى نام سوره برگزيده شده است. قيامت، کوبنده دل‌ها با ترس و کوبنده دشمنان خدا با عذاب است. در اين سوره از قيامت و حالت خوشى نيکوکاران و ناراحتى بدکاران سخن گفته شده است. بدين سان، مضمون اين سوره تهديد به عذاب قيامت و بشارت به ثواب آن است، ولى جانب تهديدش بر بشارتش مى‌چربد. گفته شده: سوره در مكه نازل شده است.

ويژگي‌هاى سوره قارعه:

1. يازده آيه به عدد کوفى، ده آيه به عدد حجازى، هشت آيه به عدد بصرى و شامي، 36 کلمه و 150 يا 160 حرف دارد.

2. در ترتيب نزول، سى‌امين و در قرآن کريم يکصد و يکمين سوره است.

3. پس از سوره قريش و پيش از سوره قيامت در مکه پيش از هجرت نازل شد و هيچ آيه مدنى ندارد.

4. از نظر کميت؛ از سوره‌هاى مفصّل و از نوع قصار آن است.

5. در اين سوره، نسخى صورت نگرفته است.

پيام‌هاى سوره قارعه:

1. قيامت حادثه‌اى است بزرگ و کوبنده؛

2. وحشت و سرگردانى انسان‌ها در قيامت؛

3. سنجش اعمال با ميزان مخصوص در قيامت.