سوره طارق

سوره طارق

(هشتاد و ششمين سوره قرآن)

«طارق» به معناى کوبنده و شکننده است. به ماه يا ستاره درخشانى که شبانگاه ظلمت شب را مى‌شکند و مى‌شکافد و نورش را به زمين مى‌رساند «طارق» مى‌گويند. در آيه نخست اين سوره به «طارق» قسم ياد شده و سوره نيز به‌آن ناميده شده است.

محور سخن در اين سوره، معاد است و خداوند با بيان قدرت کامل خود، بر تحقق آن در آينده استدلال مى‌کند و مردم را به معاد انذار كرده، و ضمنا به حقيقت آن روز اشاره مى‌كند و سوره را با تهديد كفار ختم مى‌نمايد. و نيز با بيان اصل خلقت انسان، او را در جهت تربيت معنوى و روى‌آوردن به فطرت توحيدى سوق مى‌دهد.

ويژگي‌هاى سوره طارق:

1. هفده آيه (تنها ابوجعفر يزيد بن قعقاع مخزومى مدنى (م 130 ق) و از قرّاء عشره، آن را شانزده آيه دانسته است) 61 کلمه و 239، 245 يا 254 حرف دارد.

2. در ترتيب نزول، سى و ششمين، و در مصحف شريف هشتاد و ششمين سوره است.

3. پس از سوره بلد و پيش از سوره قمر و پيش از هجرت در مکه نازل شد و آيه مدنى ندارد.

4. از سوره‌هاى مفصل و نخستين سوره از سوره‌هاى سيزده‌گانه نوع اوساط آن است.

5. برخى گفته‌اند آيه 17 سوره طارق((فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا))با آيه «سيف» منسوخ شد.

6. پانزدهمين سوره‌اى است که با سوگند آغاز مي‌شود.

مهم‌ترين مطالب سوره طارق:

1. بيان اهميت و عظمت طارق با سوگند به آن؛

2. ثبت و نظارت بر اعمال انسان؛

3. مراحل تکامل و خلقت انسان؛

4. رستاخيز و ظهور اسرار نهانى انسان‌ها در آن روز؛

5. اشاره به عظمت قرآن؛

6. دستور مهلت دادن به کافران.