روايات قرائي

احاديث قرائات

(روايات قرائي)

(روايات بيانگر نحوه قرائت پيامبر (ص) و امامان معصوم (ع) )

قرائت ازلحاظ شأن و موقعيت، مانند حديث، قواعد و ضوابطى دارد. آن مأخذ و منبعى که ماده و اساسِ نخستين قرائت قرآنى از آن سيراب مى‌شود، گزارش‌هاي تاريخي ِبيانگر قرائات رسول خدا (ص) و ائمه (ع) ، و يا سکوت و تأييدات آنها نسبت به قرائاتى است که در حضورشان انجام مي‌شد. به عبارت ديگر مى‌توان گفت از ديدگاه علماى مسلمان، روايت از رسول خدا (ص) و معصومان (ع) مأخذ منحصر به فرد و منبع اصيل قرائت است.

ابن‌جزرى از ابوعمرو عثمان بن صلاح نقل مى‌کند که: قرائتى که به آن عمل مى‌شود بايد نقل آن از رسول خدا (ص) به عنوان قرآن، متواتر يا مستفيض باشد.

همچنين در کتاب منجدالمقرئين (ص 3) تصريح مى‌کند: قارى از إقراء به قرائتى که به نظر او درست و نيکو است و در زمينه آن، نقل و روايتى نيست برحذر باشد. و نيز بايد از إقرائى خودداري کند که از نظر قواعد عربى و لغوى درست مى‌نمايد، ولى فاقد روايت است.

ابوعمرو عثمان بن سعيد دانى نيز (طبق نقل صاحب مناهل‌العرفان) مى‌گويد: ائمه و استادان قرائت درباره هيچ‌يک از انواع قرائت‌هاي قرآن به آن‌چه از لحاظ لغت، رايج‌تر و منطبق‌تر با قواعد عربى است وقعى نمى‌نهند؛ بلکه بر آن قرائت‌هايى تکيه مى‌کنند که ثبوت فزون‌ترى در روايت و صحت بيشترى درنقل داشته باشند. وقتى روايت و نقل درباره قرائت ثابت شود، نه قياس و معيارهاى قواعد و دستور زبان عربى مى‌تواند آن را مردود کند و نه رواج و شيوع لغت؛ زيرا قرائت، سنتى است که بايد از آن پيروى کرده، آن را پذيرفت و سرانجام به آن روى آورد.