ذكر ( قرآن )

ذكر ( قرآن )

(يکى از اوصاف قرآن)

«ذکر» گاهى به معناى «حفظ» و گاهى به معناى «يادآورى» است. البته يادآورى ممکن است با دل صورت بگيرد (ذکر درونى و باطنى) ، و ممکن است با زبان باشد (ذکر لفظى) .

اطلاق ذکر، تذکره و… بر قرآن يا به اين دليل است که قرآن مردم را به ياد خدا مى‌اندازد يا به خاطر يادآورى داستان پيشينيان يا به دليل بيان تمام حقايق و مبانى دين و احکام شريعت اسلام و امور خير و صلاح بندگان است.

«الذکر، ذکر، ذکرى و تذکره» از اسامى و صفات قرآن به شمار مى‌آيند. موارد کاربرد آن‌ها به ترتيب به‌قرار ذيل است:

1. الذکر: حجر// 6؛ نحل// 44؛ يس// 11؛ ص// 1و8؛ فصلت// 41؛ قمر// 25؛ قلم// 51؛ آل عمران// 58؛ فرقان// 18 و 92؛ زخرف// 50.

2. ذکر: يس// 69؛ طه// 99؛ طلاق// 10؛ ص// 49؛ صافات// 3؛ مرسلات// 5.

3. ذکرى: انعام//90؛ اعراف// 2؛ هود// 120؛ عنکبوت// 51.

4. تذکره: طه// 3؛ حاقه// 48؛ مزمل// 19؛ دهر// 29؛ مدثر// 49 و 54.