حفظ قرآن

حفظ قرآن

(ازبرکردن قرآن)

ازبرکردن قرآن بر اساس روايات از بزرگ‌ترين نعمت‌هاى الهى است که با هيچ نعمتى قابل مقايسه نيست. قلبى که ظرف قرآن باشد، هيچ‌گاه عذاب نمى‌شود، و انسانى که در باطن و درون او قرآن نباشد، مانند خانه خراب است. حافظ قرآن، حامل قرآن است و حامل قرآن از اشراف امت محمد (ص) و عرفاى اهل بهشت است. حافظى که عامل به قرآن باشد، در قيامت با انبيا و اولياى الهى و سفيران پروردگار خواهد بود.

البته اين همه عظمت تنها براى حفظِ حروف و کلمات قرآن نيست؛ بلکه افزون بر آن بايد حافظ حدود و عامل به محتواى قرآن نيز باشد. امام صادق (ع) مى‌فرمايد: «قاريان قرآن سه دسته‌اند: عده‌اى براى کسب ثروت از ملوک و فخرفروشى بر مردم قرآن مى‌خوانند؛ اين‌ها اهل آتشند. عده‌اى نيز حروف قرآن را حفظ، ولى حدود آن را ضايع کردند؛ اين‌ها هم اهل آتشند. عده‌اى هم قرآن مى‌خوانند و به همه دستورات آن عمل مى‌کنند و حلال آن را حلال، و حرام آن را حرام مى‌دانند؛ اين‌ها کسانى هستند که خداوند آن‌ها را از گمراهى نجات مي‌دهد و اهل بهشتند و درباره هر کس که بخواهند شفاعت مى‌کنند».

حافظ قرآن با حفظ آيات، با آيات قرآنى همسو مى‌شود و قرآن شريف در عمق جان او نفوذ و نوع نگرش او به هستى را عوض مى‌کند. همچنين باعث تسريع در يادگيرى مفاهيم قرآن مى‌شود. اولياى دين و در رأس آنان پيامبر (ص) و امامان معصوم (ع) نيز عنايت خاصى به حفظ قرآن توسط صحابه و مسلمانان داشتند و در زمان رسول خدا (ص) مرکزى براي تعليم و حفظ قرآن تشکيل شد.

بعضى از مؤلفان علوم قرآنى مثل سيوطي، حفظ قرآن را واجب کفايى دانسته‌اند.