حصر تعيين

حصر تعيين

(اختصاص موصوف به صفتى خاص يا صفت به موصوفى خاص)

«حصر تعيين» جايى است که مخاطب بين دو صفت براى يک موصوف يا يک صفت براى دو موصوف شک داشته باشد و گوينده با حصر موصوف در صفتى خاص يا صفت در موصوفى خاص، شک را از بين مى‌برد؛ مانند:((إِنَّمَا هُوَ إِلهٌ وَاحِدٌ))در خطاب به کسى که شک دارد الوهيت از آن خداوند است يا غير او.

نيز ر.ک: حصر و اختصاص