نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 2107
حروف لين
حروف مدّ و لين
(حروف لين)
(حروف داراى
کشش صوت (مدّ) يا نرمى در تلفظ (لين) )
«مد» در لغت به معناى کشيدن، و در اصطلاح تجويد
عبارت است از کشيدن صدا در حروف مدّ. حروف مدى، که به آنها حروف جوفيه هم اطلاق ميشود،
عبارتند از: الف مدي، واو ساکن ماقبل مضموم؛ ياى ساکن ماقبل مکسور (اين هر سه در کلمات
آتُوني، اُوذينا و اُوتينا جمع شدهاند) . اصولاً اين سه حرف را نميتوان حروف حقيقى
دانست؛ بلکه اينها صداهاى کشيده هستند و صوت آنها به علت عدم محدوديت به يک مخرج
مشخص، قابليت امتداد نامحدود دارد. چون حروف مدّ ذاتاً توانايى قبول کشش صوت را دارند
به اين نام خوانده شدهاند.
«لين» در لغت به معناى نرمى، و عبارت از مَدّى
است که از کنار هم قرار گرفتن دو حرف پديد مىآيد؛ يکى واو ساکن ماقبل مفتوح؛ مانند:
«الخوف» و «القوم»، و ديگرى ياى ساکن ماقبل مفتوح؛ مانند: «لا تيأسوا» و «شيئاً».
حروف مدّ و لين
را به لحاظ مخارج حروف، حروف جَوفيه ميگويند.
[1]سيوطي ، عبد
الرحمان بن ابي بكر ، 849 - 911ق.;الاتقان فى علوم القرآن;جلد1;صفحه 347و333
[2]بيگلري ، حسن;سرالبيان
فى علوم القرآن;صفحه (183-152)و178
[3]تهانوي ، محمد
اعلي بن علي ، - 1158؟ق.;كشاف اصطلاحات الفنون و العلوم;جلد1;صفحه 440
نام کتاب : فرهنگ نامه علوم قرآن نویسنده : دفتر تبلیغات اسلامی جلد : 1 صفحه : 2107