حروف شفهي

حروف شفوي

(حروف شفهي)

(حروف تلفّظ شده با تکيه به لب‌ها)

«شفه» به معناى «لب» است و «حروف شفوي» يا «شفهي» حروفى هستند که از محل لب‌ها خارج مى‌شوند.

چهار حرف (ف - م - ب - و) را چون با اتکا به لب‌ها تلفظ مى‌شوند «حروف شفوى» گفته‌اند. اينک به مخارج هريک از اين حروف اشاره مى‌شود:

1. مخرج «ف»: بردن ديواره ميانى لب پايين به سر دندان‌هاى ثناياى بالا، به‌گونه‌اى که به هم برسند و وصل شوند؛ مانند: «أف»؛

2. مخرج «ب»: به هم رسيدن اندرون دو لب و جدا شدن آن دو از يکديگر مانند: «اب»؛

3. مخرج «واو» غير مدي: ميان دو لب است؛ به‌گونه‌اى که لب‌ها بدون برخورد و اتصال به هم مانند غنچه جمع شود و از هواى ميان دو لب خارج گردد؛

4. مخرج «ميم»: قسمت بيرونى دو لب است؛ به‌طورى که به هم بچسبند و هوا در لب‌ها و ناحيه خيشوم (بيني) حبس شود؛ مانند: «ام».

از ميان چهار حرف مذکور، دو حرف باء و ميم مورد اتفاق است و دو حرف ديگر اختلافي است.