حرف منبور

حرف منبور

(حرف همزه؛ عامل تلفظ لفظ با شدّت، سنگينى و بلندى)

«نبر» از صفات فرعى يا غيرمتضاد حروف و به معناى بلندى صوت پس از کوتاهى آن، و در علم تجويد آن است که هنگام تلفظ، حرف با شدّت، سنگينى و بلندى ادا مى‌شود. حرف داراى اين ويژگى را «حرف منبوره» يا «حرف نبردار» مي‌گويند.

از ميان حروف تهجى، «همزه» تنها حرفى است که اين ويژگى را دارد؛ زيرا بلندترين حروف؛ يعنى دورترين آن‌ها از جهت مخرج و از جمله حروف مجهوره، شديده و مصمته است که مانع جريان نَفَس مى‌شود.

اين صفت در همزه آن‌گاه مشهودتر است که سکون به آن عارض شود؛ مانند: «يشأ».

البته برخى همزه را آسان و سبک و بدون نبر ادا کرده‌اند.

نيز ر.ک: صفت نبره.