تفسير ( بديع )

تفسير ( بديع )

(شرح عبارت مجمل ماقبل؛ از اقسام اطناب به زيادت)

تفسير در لغت به معناى آشکارکردن معناى سخن و شرح و بيان آن است.

تفسير از اقسام بديع و اطناب به زيادت است؛ يعنى گوينده، آن‌چه را که در آغاز، مجمل آورده، شرح مي‌دهد، و کلامى که معناى پنهانى دارد، با کلام ديگرى تفسير و تشريح مي‌شود؛

مانند:((إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا)وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا) ؛ به راستى که انسان سخت آزمند (و بي‌تاب) خلق شده است؛ چون صدمه‌اى به او رسد، عجز و لابه کند و چون خيرى به او رسد، بخل ورزد (معارج// 19 ـ 21) .

در اين آيه (هلوعاً) ابهام دارد و با دو آيه بعد تفسير شده است.

و نيز مانند:((اللَّهُ الصَّمَدُ)لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ…)((سوره اخلاص) که از)(لم يَلِد) به بعد، تفسير (الصمد)(است.)