تَب

تَب

(علامت دو آيه بودن نزد قرّاء بصره)

بين قرّاء در عدد آيات بعضى از سوره‌هاى قرآن مجيد- بدون آنکه در حروف و کلمات آيات زياده يا نقصانى باشد -اختلاف است. در مورد ابتداى آيه چنان چه ميان قرّاء اختلاف باشد براى نشان دادن اين اختلاف از رموزى استفاده شده است. از جمله اين رموز، علامت «تَب» است که نشان مى‌دهد قرّاء بصره آن‌چه را نزد ساير قرّاء يک آيه است دو آيه مى‌دانند. مانند آيه سوم سوره توبه که عموم قرّاء آن را يک آيه مى‌دانند ولى قرّاء بصره تا (أَنَّ اللّهَ بَرِيءٌ مِّنَ الْمُشْرِكِينَ وَرَسُولُهُ)(را آيه سوم و بعد از آن را آيه چهارم دانسته‌اند. اين علامت، بالاى آخرين کلمه‌اى که آن را انتهاى آيه قبلى مى‌دانند گذارده مى‌شود. )

اما اگر قاريان غير اهل بصره آنچه را نزد قرّاء بصره يک آيه است دو آيه محسوب کنند از علامت «لَب» استفاده مى‌شود.

نيز ر.ک: شماره آيات، رموز شماره آيات.