اِفراد قرائات

اِفراد قرائات

(استفاده از قرائت قارى واحد در يک ختم قرآن)

هرگاه قارى، تنها از يک قرائت استفاده کند و يک ختم قرآن را به قرائت يکى از قاريان به پايان ببرد و از قرائت قارى ديگرى پيروى نکند، اين را «افراد قرائات» گويند.

سيوطى در الاتقان مى‌گويد: روش و عادت قاريان قرآن تا اواسط سده پنجم هجرى قمرى چنين بود که قرآن را فقط به قرائت يکى از راويان مشهور ختم مى‌کردند و آن را با روايت ديگر قاريان نمى‌آميختند. از آن پس، روش تغيير کرد و خواننده قرآن در يک ختم، روايت همه قاريان را رعايت مى‌کرد، و تا کسى به همه قرائت‌ها و روش‌هاى قاريان آشنايى نداشت، به او اجازه روايت نمى‌دادند. اگر دو راوى از شيخى روايت مى‌کردند، خوانندگان قرآن ناگزير بودند هر بار قرآن را به روايت يکى از آن دو راوى خوانده، سپس موارد اختلاف را براى استاد خود بازگو کنند. و اگر تعداد راويان بيشتر بود، قارى موظف بود قرائت همه آنان را نزد استاد و شيخ خود خوانده، و موارد اختلاف را بيان کند.

جماعتى کار را آسان کرده، به قاريان اجازه دادند قرآن را به قرائت هفتگانه به‌جز نافع و حمزه بخوانند. بنابراين، قارى قرآن مکلف بود قرآن را يک بار به قرائت قالون و يک بار به قرائت ورش و سپس به قرائت خلف و آن‌گاه به قرائت خلاد بخواند. پيش از آن به کسى اجازه نمى‌دادند بين قرائت‌هاى مختلف جمع کند.