اَعداد قرائات

تعداد قرائات

(اَعداد قرائات)

(شمار قرائت‌هاي رايجِ قرآن)

مسأله قرائات و اختلاف آنها به عصر صحابه برمي گردد که هنگام ثبت قرآن در مصاحف، گاهي در ثبت نص يا در کيفيت قرائت آن متفاوت مي‌شدند، و از آنجا که مردم هر شهر طبق مصحف يکي از صحابه- که به شهر آنها هجرت کرده بود- قرائت مي‌کردند و به آن پايبند بودند، ميان قرائت شهرهاي مختلف اختلاف پديد آمد. هر چند در زمان عثمان براي چاره جويي، به يکسان سازي مصاحف اقدام کردند اما به دليل وجود اختلاف در مصاحف تهيه شده توسط لجنه توحيد مصاحف، مشکل اختلاف قرائات از بين نرفت. با گذشت زمان و کثرت قاريان و پراکندگي آنها در شهرهاي مختلف و تفاوت آنها در اخذ و تلقي و قرائت و اِقراء، اين مشکل مضاعف شد و تعداد قرائت‌ها دائماً رو به فزوني رفت. در اوايل قرن چهارم هجري ابوبکر بن مجاهد که از طرف حکومت به عنوان شيخ القرّاء منسوب شده بود از ميان قرائت‌هاي رايج، هفت قرائت را برگزيد. اين ابتکار ابن مجاهد، با وجود برخي مخالفت‌ها نسبت به حصر قرائت‌ها در اين تعداد، اقبال عمومي پيدا کرد، و به «قرائات سبع» شهرت يافت.

پس از آن، برخي از متأخرين همچون ابن جزري (م833 ق) سه قرائت ديگر بر اين تعداد افزود، که به عنوان «قرائات عشر» مشهور شد.

بعد از وي، افرادي مثل احمد بن محمد دمياطي (م1117 ق) چهار قرائت ديگر را افزود تا «قرائات اربعة عشر» پيدا شود.

نيز ر.ک: قرائات سبع؛ قرائات عشر؛ قرائات اربعة عشر.