آيات صفت مجيء

آيات صفت مجيء

(آيات وصف‌کننده خداوند به آمدن)

منظور از آيات صفت مجىء آياتى است که وصف مجىء (آمدن) را به خداوند نسبت داده‌اند؛ مانند: آيه 22 سوره فجر:((وَجَاء رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا) . )

اين‌آيات، دست‌آويز گروه مشبهه قرار گرفته‌ و با توجه به ظاهر اين آيات و جمود بر لفظ، به جسميت خداوند معتقد شده، مى‌گويند: خداوند در قيامت به جمع خلايق مى‌پيوندد و ديده مى‌شود (!) .

ولى مسلماً - همان‌گونه که اغلب مفسران اشاره کرده‌اند - تفسير اين آيات غير از برداشت ظاهرى و قشرى مشبهه است، و منظور از آن، فرارسيدن فرمان خدا براى رسيدگى به حساب مردم، يا فرارسيدن آيات عظمت و نشانه او است.

بنابراين لفظى همانند امر در اين آيات، مقدر است: و جاء امر ربک . اين تفسير، با آيات متعددى از قرآن نيز تأييد مى‌شود که مجىء را به امر خداوند و مانند آن منسوب دانسته‌اند؛ مانند: (وَلَمَّا جَاء أَمْرُنَا نَجَّيْنَا هُودًا وَالَّذِينَ آمَنُواْ مَعَهُ) (هود/ 58، )(و نيز آيات 40، 66، 76، 82، 94 و 101 سوره هود؛ يا اين که اين آيات در صدد ترسيم مفاهيم عقلى در لباس محسوس و تشريح ظهور هيبت و عظمت خداوند در روز رستاخيز است.)