ولى اگر محيط با قدرتى نظامى آزاد شود در اين صورت كسانى كه تحت تأثير تبليغات اسلام قرار مى گيرند، مى توانند بدون واهمه و ترس به آيين اسلام بگروند. چنان كه گروهى كه مايل به گرايش به اين آيين نباشند مى توانند تحت شرايطى كه در كتاب «جهاد» بيان شده است به يكى از شرايع آسمانى گرويده و متدين به آنها شوند. اين جاست كه مفاد آيه (لا إِكْراهَ فِى الدِّينِ)كه در يك محيط كاملاً آزاد نازل گرديده، تجلى نموده و روشن مى شود اسلام براى گرايش به آن، هرگز اعمال قدرت نكرده است.

مى گويند: «حقيقت دست و پا دارد، و هرگز احتياج ندارد، كه قدرت نظامى از آن حمايت كند». البته سخن درستى است، ولى با يك شرط و آن اين كه، محيط از هر نوع عوامل منفى و مخرب خالى و آزاد باشد و در غير اين صورت، هر نوع حقيقت در نطفه خفه مى گردد.

اگر گفتار مزبور در هر موقعيتى صحيح باشد، بايد همه مردم در برابر مناديان حقيقت «لبيك» گويند، در صورتى كه تاريخ زندگانى بشر بر خلاف اين گواهى مى دهد.

4. آيا جهاد، قانونى دايمى است؟!

آيا قانون جهاد مخصوص عصر رسالت است؟ و ديگر فريضه اى به نام جهاد نداريم يا اين كه اين اصل حياتى كه در حقيقت مبارزه موجودى زنده با عوامل نابود كننده آن مى باشد، در تمام اعصار به صورت فريضه اى ثابت، از طرف قرآن به جامعه مسلمانان عرضه شده است؟!

آيا گفته قرآن: «خداوند كسانى را دوست مى دارد كه در راه او صف واحدى به سان بنيان محكم و به هم پيوسته جهاد مى كنند» مربوط به مسلمانان صدر اسلام