(إِذا لَقِيتُمُ الَّذِينَ كَفَروُا زَحْفاً فَلا تُوَلُّوهُمُ الأَدْبار).[1]

(«اى افراد با ايمان،) هرگاه كافران را انبوه و فشرده ديديد پشت به آنها نكنيد و فرار ننماييد».

خود ثابت ترين و پايدارترين فرد در ميدان نبرد بود، و بزرگ ترين پايگاه و مأمنى براى دوستان خود به شمار مى رفت تا آن جا كه اميرمؤمنان(عليه السلام) پايدارى پيامبر را در ميدان نبرد چنين توصيف مى كند:

«إذا احمر البأس اتقينا برسول اللّه فلم يكن أحد منّا أقرب إلى العدو منه;[2]

هنگامى كه آتش جنگ شعلهور مى شد ما به پيامبر خدا پناه مى برديم و هيچ كس به دشمن از آن حضرت نزديك تر نبود».

بزرگ ترين مكتب تربيتى

متفكران و مصلحان بزرگ جهان، اصلاح خويش را نخستين تحول و نقطه انقلاب قرار داده و از خود آغاز مى كردند و سپس به اصلاح ديگران مى پرداختند، زيرا عمل خود مدعى، بزرگ ترين مكتب تربيتى و عامل مؤثر براى جلب قلوب است، و اين همان حقيقت اجتماعى است كه امام على(عليه السلام) در يكى از كلمات قصار خود به آن تصريح كرده و چنين مى فرمايد:

«من نصب نفسه للناس إماماً فليبدأ بتعليم نفسه قبل تعليم غيره، وليكن تأديبه بسيرته قبل تأديبه بلسانه;[3]