نام کتاب : احمد موعود انجيل نویسنده : سبحانى، شیخ جعفر جلد : 1 صفحه : 18
تو گويى سراسر جهان، خضوع و فروتنى ، گوش و زبان، روح و احساس، درك و مسئوليت، نور و روشنايى و علم و دانش است.
سجده با حمد و تسبيح ، تفاوت روشنى دارد كه نياز به بيان ندارد; زيرا سجده، خضوع و ابزار كوچكى است، در حالى كه حمد و تسبيح بيان كمال و جمال خدا و پيراستن او از نقص و عيب است.
تفاوت حمد و تسبيح
هرگاه خدا را از اين نظر ستايش كنيم كه او داراى صفات كمال و جمال و مبدأ كارهاى نيك و سودمند است در اين صورت ستايش ما را «حمد» مى گويند; ولى اگر ذات او را از هر نوع عيب و نقص پيراسته بدانيم و پيراستگى او را ابراز كنيم، آن را «تسبيح» مى گويند; به عبارت ديگر، «حمد» خدا، توصيف او در برابر كمال (صفات ثبوتى و اعمال نيك) است، خواه اين كمال جزو ذات او باشد مانند علم و قدرت، يا از افعال او به شمار رود، مانند رازقيت. در حالى كه تسبيح خدا، تنزيه او از عيوب و نقايص (صفات سلبى) است.
اكنون كه تفاوت اين دو روشن شد لازم است درباره هر سه مطلب ـ كه يكى از ابتكارات قرآن است ـ اندكى بحث كنيم.
1. همه ذرات جهان در برابر خدا خاضعند
الف) قرآن، سجده و خضوع موجودات جهان را به گونه هاى مختلفى مطرح كرده; در برخى از آيات، تنها از سجود موجودات داراى آگاهى و عقل سخن به ميان آورده است، آن جا كه مى فرمايد: