«اى افراد با ايمان، ياران خدا باشيد، هم چنان كه عيسى فرزند مريم به حواريون[1] گفت: ياران من (براى دعوت) به سوى خدا كيست؟ حواريان
[1] مفسران و لغت نويسان براى «حوارى» معانى متعددى ذكر كرده اند. ابن فارس در المقايس مى نويسد: اصول و ريشه معانى «حور» سه چيز است: الف) لون و رنگ. از اين جهت لفظ «حور» در شدت سفيدى و سياهى چشم استعمال مى شود. ب) رجوع و بازگشت. مانند (ظَنّ أنْ لَنْ يَحُور); «او انديشيد كه ديگر باز نخواهد گشت». ج) گردش و مدار. اگر به دوست صميمى انسان حوارى مى گويند، شايد از نظر پاكى و صفاى قلب آنهاست كه نقطه سياهى در روان او نيست. طبرسى در مجمع البيان(ج1، ص 447)مى گويد: علت اين كه به دوستان مسيح «حوارى» مى گويند اين است كه، آنان شغل رخت شويى داشت و لباس هاى مردم را سفيد مى كردند.
نام کتاب : احمد موعود انجيل نویسنده : سبحانى، شیخ جعفر جلد : 1 صفحه : 135