تاريخ اين پيروزى قطعى

در آيه نهم، نويد پيروزى اين حق را بر تمام ملل مى دهد اكنون بايد ديد مقصود از «ملت مغلوب» چيست؟ اگر مقصود آيين شرك و بت پرستى باشد، اين نويد قطعى در زمان خود رسول خدا صورت پذيرفت و مركز شرك، كه حجاز و يمن بود، به تصرف مسلمانان درآمد و بت خانه ها، به مساجد و معابد تبديل شد.

و اگر منظور همه شرايع رايج در آن عصر باشد و مقصود از اين پيروزى، پيروزى از نظر برهان و دليل است، اين نوع پيروزى نيز در زمان پيامبر انجام گرفت و قدرت برهانى اسلام در صدر اوّل بر تمام ملل مخالف، روشن و مبين بود و هيچ فرد با انصافى در استوارى دلايل اسلام، شك و ترديدى به خود راه نمى داد. و هيچ بعيد نيست كه مقصود همان پيروزى ظاهرى و سركوبى دشمنان و مخالفانى بود كه بر سر راه انتشار اسلام قرار داشتند. يك چنين پيروزى و سركوبى، به نحوى در صدر اسلام صورت پذيرفت و اكثر نقاط معمور و متمدن آن زمان پس از يك قرن در قلمرو حكومت هاى اسلامى درآمد و حدود متصرفات مسلمانان به نحو چشمگيرى توسعه يافت و دولت اسلامى به صورت سنگين ترين وزنه سياسى و مذهبى در سراسر گيتى درآمد و از جمله «لِيُظْهِرَه» بيش از اين نيز استفاده نمى شود.

ولى اين پيروزى به صورت كامل تر و وسيع تر، كه سراسر گيتى را فرا گيرد، در موقعى تحقق خواهد پذيرفت كه حكومت حقه الهى به وسيله آخرين سفير و وصىّ پيامبر خود، حضرت حجة بن الحسن العسكرى(عليه السلام) تأسيس شود و مزاج مردم جهان پس از سرخوردگى از حكومت هاى مادى و افكار شيطانى و اعمال اهريمنى، براى پذيرفتن چنين حكومتى، كه بر اساس توحيد و فطرت استوار است، آماده شود.[1]