پيراسته است، و از خصوصيات اين صفت در انسان و مانند آن(همچون عروض مَوْت) منزه مى باشد. چه، از آنجا كه او حىّ بالذات است، مرگ به ساحت او راه ندارد. و به عبارت ديگر، چون وجود خداوند كمال مطلق است، قطعاً موت كه نوعى نقص است به ذات او راه نخواهد داشت. چنانكه مى فرمايد: (وَ تَوَكَّلْ عَلَى الحَيِّ الّذي لا يَمُوتُ)(فرقان/58).

د ـ اراده و اختيار

فاعل آگاه از فعل خويش، كاملتر از فاعل ناآگاه است. همچنانكه فاعلِ مريد و مختار در فعل خود(كه اگر بخواهد انجام دهد واگر نخواهد انجام ندهد) كاملتر از فاعل مضطر و مجبور است كه ناگزير تنها بايد يك طرف فعل يا ترك را برگزيند. با توجه به نكته فوق، و نيز ملاحظه اين امر كه خدا كاملترين فاعل در پهنه هستى است، طبعاً بايد گفت كه ذات ربوبى فاعل مختار است، نه مجبور از جانب غير يا مضطر از ناحيه ذات، واگر مى گوييم خدا مريد است مقصود مختار بودن او است.

اراده، به معناى معروف در انسان كه امرى تدريجى و حادث است، در ذات الهى راه ندارد.از اين روى در احاديث اهل بيت (عليهم السلام) براى جلوگيرى از خطا و انحراف اشخاص، اراده حق عين انجام و تحقق فعل تلقى شده است، چنانكه مى فرمايد: «اراده مربوط به انسان حالتى درونى است كه به دنبال آن فعل انجام مى شود، امّا اراده خدا ايجاد فعل است بدون آنكه چنين حالتى در او حادث گردد.[1]

از اين بيان روشن شد كه اراده ـ به معنى اختيار ـ از صفات ذات بوده، ولى به معنى ايجاد وهستى بخشيدن، از صفات فعل است.

چنانكه مى فرمايد:(إِنّما أَمْرُهُ إِذا أَراد شَيْئاً أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُون)(يس/82).

«فرمان او تنها اين است كه هرگاه چيزى را اراده كند، به او مى گويد«موجود باش» آن نيز بلا فاصله موجود مى شود».