اصل يكصد و سى و ششم

شيعه اماميه، در عقايد و احكام، به احاديثى كه به وسيله افراد ثقه و مورد اعتماد از رسول گرامى نقل شود عمل مى كند، خواه اين روايات د ركتب حديث شيعه باشد، ويا در كتب حديث اهل سنت. ازينروى در كتب فقهى شيعه گاه به رواياتى نيز كه از طريق راويان اهل سنت نقل شده استناد شده است (در تقسيم بندى حديث به اقسام چهارگانه در علم درايه شيعه به اين گونه احاديث «موثق» مى گويند) و بنابر اين آنچه كه برخى از غرضورزان به شيعه نسبت مى دهند كاملاً بى اساس است.

پايه فقه شيعه را كتاب، سنت،عقل واجماع تشكيل مى دهد، و سنت عبارت است از قول و فعل يا تقرير معصومين كه در رأس آنان پيامبر گرامى اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم) قرار دارد. بنابر اين، هرگاه حديثى از طريق يك راوى موثق از پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم) نقل شود و مشتمل بر قول و فعل يا تقرير آن حضرت باشد، از نظر شيعه معتبر است. مندرجات كتب فقه شيعه گواه روشن اين مدعا بوده و به اعتبارى، بايد گفت كه در اين قسمت ميان كتب حديثى شيعه و اهل سنت فرقى نيست; كلامى اگر هست در تشخيص ثقه و درجه اعتبار راوى است.