در حالى كه اگر فرد مؤمن در مسير زندگى دچار ابتلا گردد وبا حوادث تلخ روبرو شود اين حالتها براى او كاملاً سازنده بوده، غبار غفلت را از روح و روان او پاك مى سازد، قرآن مى فرمايد:

(وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِ آياتِنا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ* وَأُمْلِى لَهُمْ إِنَّ كَيْدِى مَتِينٌ) .[1]

«آنها كه آيات ما را تكذيب كرده اند به تدريج به نحوى كه نمى دانند گرفتار مجازاتشان مى نماييم و به آنها مهلت مى دهيم (تا مجازاتشان دردناكتر باشد) زيرا طرح و نقشه من قوى و حساب شده است».

در آيه ديگر مى فرمايد:

(فَذَرْنى وَمَنْ يُكَذِّبُ بِهذَا الْحَديثِ سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ) .[2]

«اكنون مرا با آنها كه اين سخن را تكذيب مى كنند واگذار، ما آنان را از آنجا كه نمى دانند به تدريج به سوى عذاب پيش مى بريم».

بخشى از نارسايى ها معلول كوتاهيها است

در اينجا نكته سومى هست و آن اين كه متوجه ساختن همه بلاها و مصايب به جهان غيب، دور از واقع بينى است، زيرا بخشى از اين نارسايى ها معلول كوتاهى خود انسان است، چه بسا او مى تواند بخشى از اين گرفتاريها را كاهش دهد، او مى تواند با هوش خدادادى از زيانهاى آنها بكاهد، بلكه از