بعيد نيست بتوان نظريه آن گروه از متكلمان كه قبول توبه را لازمه صفت «عدل الهى» بشمار آورده اند، از آيه ياد شده زير استفاده نمود، آنجا كه مى فرمايد:

(...مَنْ تابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صالِحاً فَأُولئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَلا يُظْلَمُونَ شَيْئاً) .[1]

«كسانى كه توبه كرده و ايمان آورند و عمل نيكو انجام دهند، وارد بهشت خواهند شد وكمترين ظلمى به آنان نخواهد شد».

ولى مبناى استفاده اين است كه مقصود از «ظلم» در جمله (يظلمون) ، «ظلم» در برابر «عدل » باشد و اين كه پس از توبه، پاداش كامل عمل پرداخته شده و مورد ستم واقع نمى شوند. تو گويى هرنوع پاداش به غير اين صورت، ظلم و ستم مى باشد.

در حالى كه احتمال دارد كه مقصود از آن در آيه، «كم شدن پاداش» باشد، چرا كه «ظلم» در لغت عرب به معنى نقص به كار مى رود. در اين صورت، آيه از پاداش كامل توبه كاران گزارش مى دهد و اين كه پاداش كامل آنان پس از توبه پرداخت مى شود، بدون اين كه ناظر به مسأله «ظلم » و «عدل» باشد.

قبول توبه در روايات

پذيرفته شدن توبه از جانب خداوند در روايات نيز مطرح گرديده است.

حضرت على (عليه السلام) در اين باره مى فرمايد:

به هركس چهار چيز اعطا گردد از چهار چيز محروم نمى گردد:

1. هركس توفيق دعا پيدا كند، از اجابت آن محروم نخواهد بود.