مطرح مى كنيم، اكنون فقط به تشريح علت تشريع توبه مى پردازيم، اينك بيان مطلب:

پاسخ:

اميد و رجا، از عوامل مؤثر تربيتى است كه مى تواند نيروهاى درونى انسان را براى نيل به مقصود بسيج سازد و در مقابل، يأس و نوميدى مايه ركود و سكون نيروهاى درونى است كه سرانجام انسان را به فنا نزديك مى سازد.

در خبر آمده است: حضرت مسيح (عليه السلام) از نقطه اى مى گذشت، پيرمردى را ديد كه مشغول كاشتن نهال است. او از تلاش اين پيرمرد در شگفت ماند و از خدا خواست اميد و رجا را از او بگيرد. درخواست مسيح (عليه السلام) مقرون به اجابت شد و در نتيجه پيرمرد دست از كار كشيد و در گوشه اى نشست. ولى او بار ديگر از خدا خواست اميد و رجا را به او بازگرداند، ناگهان حيات نوى در كالبد اين پيرمرد دميده شد وحركت و كار را آغاز كرد و با شور فراوان به غرس نهال مشغول گشت. وقتى از او علت دو حالت مختلف سؤال شد، وى آن را با استيلاى يأس و رجاى مجدد توجيه كرد.[1]

ما از پايه صحت اين حديث آگاه نيستيم ولى در هر حال حقيقتى را به نحو روشن بيان مى كند و آن اين كه اميد و رجاى با حركت و تلاش توأم، و يأس ونوميدى با سكون مرگبار هم آغوش مى باشد. هيچ جاى گفتگو نيست كه جوان اميدوار به آينده، به تلاش خود ادامه مى دهد، ولى هر گاه مأيوس از موفقيت گردد، به گوشه اى خزيده و چه بسا دست به انتحار مى زند.