responsiveMenu
فرمت PDF شناسنامه فهرست
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
نام کتاب : منشور جاويد نویسنده : سبحانى، شیخ جعفر    جلد : 8  صفحه : 453

اخلاق نيز درباره آن بحث و گفتگو دارند. متكلمان اسلامى نيز گاهى آن را در كنار مسايل مربوط به وعد ووعيد وپاداش و كيفر عنوان مى كنند[1] و احياناً به طور مستقل در بحث معاد درباره آن گفتگو مى نمايند.[2]

براى توضيح آن مطالبى را يادآور مى شويم:

1. توبه در لغت و در اصطلاح شرع

توبه، مصدر «تابَ»، «يَتُوبُ» است.

و در لغت عرب ماده «تَوْب» به معنى رجوع است و از آنجا كه انسان توبه كار از گناه خود نادم گشته به سوى خدا بر مى گردد، عرب مى گويد:«تابَ مِنْ ذَنْبِه» به معنى «رَجَعَ مِنْ ذَنْبِهِ»، و از آنجا كه خدا با پذيرفتن توبه او با رحمت بيكران خود به سوى او رو مى آورد، گفته مى شود «تابَ عَلَيْه» يعنى «رَجَعَ إِلَيْهِ بِالرَّحْمَةِ» با رحمت وسيع به او توجه كرد[3] و در آنجا كه مقصود رجوع بنده به سوى خدا باشد با حرف «إلى» متعدى مى شود، چنان كه مى فرمايد:

(...فَتُوبُوا إِلى بارِئِكُمْ...) .[4]

«به سوى خداى خود بازگرديد».


[1] نوبختى در «ياقوت» (انوار الملكوت، ص 176); مفيد در اوائل المقالات، ص 99; ابن ميثم بحرانى در قواعد المرام، ص 157ـ 158.
[2] تجريد الاعتقاد(كشف المراد، ص 263).
[3] در بحثهاى آينده خواهيم گفت كه رجوع خدا به سوى بنده خود با رحمت بيكران، هم پيش از توبه و هم بعد از آن خواهد بود و در اينجا چون در مقام تحديد معنى توبه هستيم به اختصار برگزار شد.
[4] بقره/54.
نام کتاب : منشور جاويد نویسنده : سبحانى، شیخ جعفر    جلد : 8  صفحه : 453
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
فرمت PDF شناسنامه فهرست