به كار ببرند. اثبات اين مطلب به گفتگوى گسترده اى نياز دارد كه فعلاً وارد آن نمى شويم.

شفاعت راستين يكى از مفاهيم اصيل اسلامى است كه شعراى ما در هر عصر و زمانى آن را به صورت يك انديشه صحيح مذهبى تلقى كرده، وجامعه اسلامى را متوجه آن ساخته اند. اگر ادبيات هر قومى را آئينه تمام نماى افكار و فرهنگ آن ملت بدانيم، بايد گفت شفاعت شافعان راستين در روز رستاخيز يك انديشه اصيل اسلامى است و جزء فرهنگ عظيم اسلامى مى باشد.

ما در اين بخش از آوردن اشعار عربى كه از قريحه هاى عربى تراوش كرده است، خوددارى مى كنيم، زيرا نقل آنچه كه در ديوانهاى شعراى عرب موجود است ممكن نيست بلكه حتى نقل قسمتى از آنها مايه ملال خوانندگان پارسى زبان مى گردد، از اين جهت در اين بخش به نقل چند شعر عربى كه در عصر رسول خدا انشاء شده و در محضر آن حضرت قرائت گرديده است اكتفا مىورزيم سپس به نقل اشعار پارسى از شعراى اعصار گذشته مى پردازيم.

1. شفاعت در ادبيات عربى

1. سواد بن قارب در محضر رسول خدا چند شعرى انشاء كرد كه يكى از آنها شعر زير است:

فكن لى شفيعاً يوم لا ذو شفاعة *** بمغن فتيلا عن سواد بن قارب[1]

«اى پيامبر گرامى روز رستاخيز شفيع من باش، روزى كه شفاعت ديگران به حال سواد بن قارب سودمند نخواهد بود».